Afgelopen donderdag heb ik een heel aardig Nederlands echtpaar van middelbare leeftijd ingeckecked in 1 van de appartementen bij ons in huis.
Ik vind het altijd erg leuk om Nederlanders in te checken, want om de een of andere rede heb je ineens een hoop meer te kletsen als bij de andere gasten :)
Vandaag gingen ze weer naar huis en hebben de sleutels bij ons in de brievenbus gegooid in plaats van ze achter te laten in het appartement en de deur achter zich dicht te trekken, zoals eigenlijk afgesproken was. Dit was een aangename verassing, omdat ze samen met de sleutels een heel aardig briefje in de brievenbus hebben gegooid:
Mevrouw Piekie
Wij hadden een uitstekend verblijf in Berlijn.
Prachtige musea + wandelingen.
Het appartement was voor ons prima en comfortabel.
Groeten J. en R. W.
M, NH.
Dit heeft de dag helemaal goed gemaakt en maakt ook dat ik plezier in mijn werk heb :D
woensdag 30 januari 2008
donderdag 24 januari 2008
...
Zojuist heb ik een telefoongesprek met mijn zus beëindigd...
Zij belde mij met een droevige mededeling; de vader van mijn beste vriendin van de basisschool en het voortgezet onderwijs is gestorven.
Mijn familie had vroeger intens kontakt met haar familie, onze zussen zijn bevriend met elkaar, en onze ouder waren ook met elkaar bevriend. Ik heb hele mooie en fijne herinneringen aan deze periode, daar ik de ouders van mijn vriendin als "2e ouders" beschouwde. Mijn zus en ik behoorden praktisch tot het gezin wanneer we bij ze waren, wij voelden ons daar ook zeer thuis.
Helaas door een gebeurtenis in het verleden heb ik uit zelfbescherming het contact verbroken.
Maar uit het oog betekent niet uit het hart en ik heb altijd via mijn ouders en zus nog vernomen hoe het met mijn vriendin en haar familie gaat.
Alhoewel haar vader sinds jaren hartpatiënt is, en we weten dat hij het laatste jaar meerdere malen in het ziekenhuis heeft gelegen, komt zijn dood voor ons best wel onverwacht. Er was niet zo heel veel contact meer tussen de beide families, omdat de afstand in km. groter was geworden, maar kaartjes werden altijd nog gestuurd en bij een aantal feestjes waren mijn ouders present.
Lieve vriendin, wanneer je dit leest, ik ben jullie nóóit vergeten! Ik denk vaak aan jou en aan je familie, ik heb jullie in mijn hart altijd bij me gedragen. Het telefoontje van mijn zus heeft me niet koud gelaten en terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en kracht in de komende periode!
Zij belde mij met een droevige mededeling; de vader van mijn beste vriendin van de basisschool en het voortgezet onderwijs is gestorven.
Mijn familie had vroeger intens kontakt met haar familie, onze zussen zijn bevriend met elkaar, en onze ouder waren ook met elkaar bevriend. Ik heb hele mooie en fijne herinneringen aan deze periode, daar ik de ouders van mijn vriendin als "2e ouders" beschouwde. Mijn zus en ik behoorden praktisch tot het gezin wanneer we bij ze waren, wij voelden ons daar ook zeer thuis.
Helaas door een gebeurtenis in het verleden heb ik uit zelfbescherming het contact verbroken.
Maar uit het oog betekent niet uit het hart en ik heb altijd via mijn ouders en zus nog vernomen hoe het met mijn vriendin en haar familie gaat.
Alhoewel haar vader sinds jaren hartpatiënt is, en we weten dat hij het laatste jaar meerdere malen in het ziekenhuis heeft gelegen, komt zijn dood voor ons best wel onverwacht. Er was niet zo heel veel contact meer tussen de beide families, omdat de afstand in km. groter was geworden, maar kaartjes werden altijd nog gestuurd en bij een aantal feestjes waren mijn ouders present.
Lieve vriendin, wanneer je dit leest, ik ben jullie nóóit vergeten! Ik denk vaak aan jou en aan je familie, ik heb jullie in mijn hart altijd bij me gedragen. Het telefoontje van mijn zus heeft me niet koud gelaten en terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en kracht in de komende periode!
zaterdag 19 januari 2008
Onze man in Teheran
Ik weet niet meer precies waar ik precies naar op zoek was, maar al "googelend" kwam ik op het weblog van Thomas Erdbrink, alias "Onze man in Teheran".
Thomas Erdbrink is een Nederlandse journalist die sinds 5 jaar in Iran woont en getrouwd is met een Iraans schoonse. Hij schrijft als correspondent voor het NRC Handelsblad vanuit Teheran.
Op zijn weblog Onze man in Teheran schrijft hij op luchtige wijze over zijn dagelijks leven in Iran en de algemene situatie waarin Iran en vooral de burgers van Iran zich bevinden.
Het is echt de moeite waard om dit weblog te bezoeken, daarom is zijn weblog vanaf vandaag ook te vinden tussen de links.
Thomas Erdbrink is een Nederlandse journalist die sinds 5 jaar in Iran woont en getrouwd is met een Iraans schoonse. Hij schrijft als correspondent voor het NRC Handelsblad vanuit Teheran.
Op zijn weblog Onze man in Teheran schrijft hij op luchtige wijze over zijn dagelijks leven in Iran en de algemene situatie waarin Iran en vooral de burgers van Iran zich bevinden.
Het is echt de moeite waard om dit weblog te bezoeken, daarom is zijn weblog vanaf vandaag ook te vinden tussen de links.
vrijdag 18 januari 2008
Update 999
Zo, mijn verjaardag is nu ook voorbij, ik geloof dat ik alle drukte van de afgelopen 2 maanden overleefd heb..
Kerst in Nederland bij mijn ouder was héérlijk. Mijn zus had dit jaar ook vrij van haar werk, dus konden we voor het eerst sinds jaren weer als complete familie kerst vieren compleet met kadootjes onder de kerstboom. En niet zo weinig ook; er was nauwelijks nog plaats voor de kerstboom! We hebben in totaal een uur of 3 gebruikt om alles uit te pakken omdat we gedobbeld hadden om de kadootjes. Een (typisch Hollands?) gebruik wat Fresh nog niet kende. Nadat alle kadootjes uitgepakt waren (we zijn allemaal echt vréselijk verwend) en er plek onder de kerstboom was, had onze hond besloten dat het onder de kerstboom wel heel prettig vertoeven is, en ging vanaf 1e kerstdag vaak onder de kerstboom liggen.
Shanny onder de kerstboom
In Nederland hebben we ook écht gezien dat Shanny een echte stadshond is. In Berlijn zijn de stoepen erg breed, dus loopt de hond al zig-zaggend van links naar rechts over de hele breedte van de stoep, en heb je op de stoep stukjes groen met daarin een boom om te kakken. In Nederland zijn de stoepen veel smaller, en het dorp waar ik vandaan kom, is veel polder. Daar gaan de mensen met hun hond de polder in. Zelf lopen de mensen aan de rand van de weg, en de hond loopt in de berm en kan daar dollen en vooral kakken. Onze hond snapt dat niet, die wil natúúrlijk óók op de weg lopen en loopt het liefst zoals in Berlijn; zig-zaggend over de hele weg. De berm was voor ons te drassig om te lopen en we konden Shanny écht niet wijs maken dat ze in de berm moest lopen.
Ook voor boerderijdieren is de hond echt bang. We kwamen aan een een boerderij voorbij met schapen in de tuin, en die waren een beetje luidruchtig. Natuurlijk moesten we even gaan kijken en zijn het erf opgelopen. Maar de hond niet, die bleef angstig staan. Zó luid en dan ook nog die gekke lucht... We hebben echt moeten práten als brugman om de Shanny over te halen een kijkje te komen nemen. Maar dat konden we mooi vergeten. Best grappig om te zien dat je dus écht stads- en plattelandshonden hebt.
De kerstdagen bij mijn ouders waren echt geslaagd en het was wederom héérlijk om zoveel rust om ons heen te hebben. Maar natúúrlijk ging de tijd véél te snel voorbij.
De treinreis met de Shanny verliep ook voorspoedig op een boete van de DB na die we op de terugweg kregen omdat de conductrice van mening was dat we de hond niet hadden betaald, terwijl er op het ticket wél een plaats was gereserveerd voor de hond. Ik had nog speciaal naar de klantenservice van de DB heb gebeld (waar de beide medewerkers trouwens zéér onvriendelijk waren) om te vragen hoe ik online een ticket moet boeken omdat onze middelgrote hond meegaat, en daar is me per stap uitgelegd hoe ik dit moet doen. En bedankt, meteen 80 Euro lichter. Ik ga verder niet uitwijden over het recht en het onrecht. Wel heeft DB zich in mijn ogen weer een groot stuk minder populair gemaakt omdat ik al het personeel wat ik tot nu toe heb meegemaakt van al die keren dat ik met de trein gereisd ben zéér onvriendelijk vind. Bij de klantenservice werd ik óók onvriendelijk tewoord gestaan en bovendien verkeerd voorgelicht waardoor we in de trein een boete konden betalen.
Toen we 'avonds op 29 december nét thuis waren werden we gebeld door Jürgen S a.k.a Markus F, een vriend die we gemaakt hebben in Second Life. Hij was met zijn vrouw en dochter vanuit Aken aangekomen in Berlijn voor een week vakantie en wilde ons graag in het echt leren kennen.
Markus F.
Dat hebben we geweten!! We hadden voor zondagavond 21:00u. afgesproken om koffie te komen drinken in het hotel waar hij met zijn gezin verbleef. We dachten dat we hooguit een uur of 3 zouden blijven en dan weer naar huis zouden gaan. Mooi niet! We waren pas om 6:00u. de volgende morgen weer thuis!
In RL (real life) is Jürgen net zo gek als hij in Second Life is. Jürgen wachtte ons op in de bar van het hotel, compleet met cowboyhoed, cowboyhemd en 2 pistolen in holsters, precies zoals we hem kennen uit Second Life. Het is een enorme leuke en vooral lieve man met veel humor. We hebben echt een hele gezellige avond gehad met veel drinken en veel lachen. We hebben de hele avond gekkigheid uitgehaald en bijna alle gasten die daar in de bar zaten en aan de receptie stonden neergeschotten met de knallertjes pistolen van Jürgen. En niemand die er wat van zei, er werd alleen gek gekeken hoe daar 3 volwassenen cowboytje spelen.
Liekie, Fresh en Jürgen
Natuurlijk hebben we ons voor zover het lukte met de mobiele verbinding die Jürgen had van T Mobile ook nog ingelogged in Second Life om alle nieuwschierige Kasadianer te begroeten.
Omdat we pas om 6 uur 's morgens thuis waren heb ik dit jaar met oud en niuew voor het eerst sinds jaren geen oliebollen gebakken. Oud en nieuw hebben we in het hotel met Jürgen gevierd. Omdat zijn dochtertje nog erg klein is, was zijn vrouw op de hotelkamer waar hun dochtertje al lag te slapen. Om 12 uur hebben we op het dak van het hotel naar het vuurwerk gekeken. We hadden gehoopt dat we het grote vuurwerk wat in Tiergarten afgestoken werd konden zien, aangezien het hotel direct aan het Tiergarten ligt. Helaas was het dak precies aan de verkeerde kant en konden we alléén richting de Kurfürstendamm kijken. Wat de mensen op straat vóór het hotel erg leuk vonden, was proberen om ons van het dak te schieten. Gelukkig is ze dat niet gelukt, alhoewel een aantal vuurpijlen wel érg dichtbij kwamen.Om half 1 heeft Jürgen ons uitgenodigd om op zijn kamer nog wat te komen drinken zodat we zijn vrouw konden leren kennen. Kristine is ook een hele lieve en vooral rustige vrouw die met 2 benen op de grond staat. Ze is absoluut niet geïnteresseerd in internet for fun en komt dus ook niet in Second Life.
Toen we rond 3 uur naar huis wilden, was een taxi niet te krijgen. Ook de hotelgasten hadden een wachttijd van 40 minuten. Gelukkig gingen bij wijze van uitzondering de sneltram en de metro de hele nacht, dus zijn we met de sneltram en metro naar huis gegaan. Achtweraf gezien was dit nog goedkoper ook, want het was zó druk dat er niet gecontroleerd werd en we dus geen kaartje hoefden te kopen.
Woensdags werden we door Jürgen en co uitgenodigd voor een etentje bij de Italiaan. Als dank je wel voor alle hulp die we in Second Life altijd bieden aan iedereen die hulp nodig heeft. Deze avond leerden we ook dochter Hannah kennen, een pittige, absoluut niet verlegen en intelligente jonge dame van 5 jaar oud. De avond was héél erg geslaagd en eindigde met nog een drankje op de hotelkamer. Hannah had zo veel plezier gehad met ons, dat ze eigenlijk niet naar bed wilde gaan. Maar ze ging uiteindelijk zonder problemen, wat ik uit mijn verleden heel anders ken van mijn "ex-nichtje".
Omdat Kristine met oud en nieuw en ook het etentje zo goed bevallen was, wilde ze vrijdag graag nog eens met ons afspreken vóórdat ze zaterdag naar huis gingen. We zouden gaan koffiedrinken bij de Starbucks aan de Brandenburger Tor. Kristine wilde namelijk nog graag een kijke nemen bij het Adlon Hotel en bij Unter den Linden omdat ze daar nog niet geweest waren. Helaas was het vrijdags enorm koud (-6 onder nul) waardoor het echt héél erg druk was bij Starbucks. Toen Fresh en ik daar een half uur te vroeg kwamen, konden we nog precies 2 zitplaatsen vinden, en dat veranderde zich ook niet. Dus toen Jürgen en co met een taxi arriveerde, zijn we aan de overkant van de straat koffie gaan drinken in het Adlon Hotel, het hotel waar presidenten, leden van koningshuizen en sterren meestal verblijven als ze in Berlijn zijn. Helaas was het verboden om daar foto's te maken. Het geheel van binnen viel een beetje tegen. We hadden veel meer pracht en praal verwacht, omdat het oorspronkelijke Adlon Hotel in 1907 gebouwd werd en dus veel elementen van de Jugendstil zou moeten bevatten. De chocoladetaart was veel te droog voor de hoge prijs (ik was blij dat ik appelgebak besteld had, ik bén en blijf Hollandse), en de ruimte waar de damestoiletten zich bevonden stonk naar urine, alhoewel het er wel schoon uitzag.
De stoelen waar we op zaten waren met zijden overtrokken, de trappen waren breed, van marmer en met rode lopers belegd. De koffie en het gebak werd door 3 obers gebracht, maar de prijs loog er ook niet om.
Na de koffie zijn we met de taxi naar het nieuwe shoppingparadijs Alexa gegaan omdat het te koud was om over Unter den Linden te wandelen. Nadat we daar een uur hebben rondgelopen zijn we met de taxi richting hotel gegaan waar we van Hannah en Kristine al afscheid hebben genomen en met Jürgn nog een uurtje hebben nagezeten. Uiteindelijk hebben we een héle leuke maar vooral vermoeiende week gehad omdat we niet echt hebben kunnen uitrusten van de reis nadat we uit Nederland zijn teruggekomen.
De hele week daarna heb ik nodig gehad om bij te komen van de drukke afgelopen periode en energie bij te tanken. Gelukkig moest ik verder geen gasten ontvangen voor de appartementen bij ons in huis, dus kon ik lekker uitslapen en langzaam aan voorbereidingen treffen voor mijn verjaardag op de dertiende.
De dag vóór mijn verjaardag had ik de buurvrouw met haar 2 zonen uitgenodigd voor de koffie. Op mijn verjaardag zelf kwam de hele schoonfamilie, inclusief onze dierenoppas eten. Dit jaar had ik 2 gigantische pannen met echte Hollandse erwtensoep gekookt(genoeg om de hele straat mee te laten eten :s). En dat hebben ze geweten hahaha!!!!
Kerst in Nederland bij mijn ouder was héérlijk. Mijn zus had dit jaar ook vrij van haar werk, dus konden we voor het eerst sinds jaren weer als complete familie kerst vieren compleet met kadootjes onder de kerstboom. En niet zo weinig ook; er was nauwelijks nog plaats voor de kerstboom! We hebben in totaal een uur of 3 gebruikt om alles uit te pakken omdat we gedobbeld hadden om de kadootjes. Een (typisch Hollands?) gebruik wat Fresh nog niet kende. Nadat alle kadootjes uitgepakt waren (we zijn allemaal echt vréselijk verwend) en er plek onder de kerstboom was, had onze hond besloten dat het onder de kerstboom wel heel prettig vertoeven is, en ging vanaf 1e kerstdag vaak onder de kerstboom liggen.
Shanny onder de kerstboom
In Nederland hebben we ook écht gezien dat Shanny een echte stadshond is. In Berlijn zijn de stoepen erg breed, dus loopt de hond al zig-zaggend van links naar rechts over de hele breedte van de stoep, en heb je op de stoep stukjes groen met daarin een boom om te kakken. In Nederland zijn de stoepen veel smaller, en het dorp waar ik vandaan kom, is veel polder. Daar gaan de mensen met hun hond de polder in. Zelf lopen de mensen aan de rand van de weg, en de hond loopt in de berm en kan daar dollen en vooral kakken. Onze hond snapt dat niet, die wil natúúrlijk óók op de weg lopen en loopt het liefst zoals in Berlijn; zig-zaggend over de hele weg. De berm was voor ons te drassig om te lopen en we konden Shanny écht niet wijs maken dat ze in de berm moest lopen.
Ook voor boerderijdieren is de hond echt bang. We kwamen aan een een boerderij voorbij met schapen in de tuin, en die waren een beetje luidruchtig. Natuurlijk moesten we even gaan kijken en zijn het erf opgelopen. Maar de hond niet, die bleef angstig staan. Zó luid en dan ook nog die gekke lucht... We hebben echt moeten práten als brugman om de Shanny over te halen een kijkje te komen nemen. Maar dat konden we mooi vergeten. Best grappig om te zien dat je dus écht stads- en plattelandshonden hebt.
De kerstdagen bij mijn ouders waren echt geslaagd en het was wederom héérlijk om zoveel rust om ons heen te hebben. Maar natúúrlijk ging de tijd véél te snel voorbij.
De treinreis met de Shanny verliep ook voorspoedig op een boete van de DB na die we op de terugweg kregen omdat de conductrice van mening was dat we de hond niet hadden betaald, terwijl er op het ticket wél een plaats was gereserveerd voor de hond. Ik had nog speciaal naar de klantenservice van de DB heb gebeld (waar de beide medewerkers trouwens zéér onvriendelijk waren) om te vragen hoe ik online een ticket moet boeken omdat onze middelgrote hond meegaat, en daar is me per stap uitgelegd hoe ik dit moet doen. En bedankt, meteen 80 Euro lichter. Ik ga verder niet uitwijden over het recht en het onrecht. Wel heeft DB zich in mijn ogen weer een groot stuk minder populair gemaakt omdat ik al het personeel wat ik tot nu toe heb meegemaakt van al die keren dat ik met de trein gereisd ben zéér onvriendelijk vind. Bij de klantenservice werd ik óók onvriendelijk tewoord gestaan en bovendien verkeerd voorgelicht waardoor we in de trein een boete konden betalen.
Toen we 'avonds op 29 december nét thuis waren werden we gebeld door Jürgen S a.k.a Markus F, een vriend die we gemaakt hebben in Second Life. Hij was met zijn vrouw en dochter vanuit Aken aangekomen in Berlijn voor een week vakantie en wilde ons graag in het echt leren kennen.
Markus F.
Dat hebben we geweten!! We hadden voor zondagavond 21:00u. afgesproken om koffie te komen drinken in het hotel waar hij met zijn gezin verbleef. We dachten dat we hooguit een uur of 3 zouden blijven en dan weer naar huis zouden gaan. Mooi niet! We waren pas om 6:00u. de volgende morgen weer thuis!
In RL (real life) is Jürgen net zo gek als hij in Second Life is. Jürgen wachtte ons op in de bar van het hotel, compleet met cowboyhoed, cowboyhemd en 2 pistolen in holsters, precies zoals we hem kennen uit Second Life. Het is een enorme leuke en vooral lieve man met veel humor. We hebben echt een hele gezellige avond gehad met veel drinken en veel lachen. We hebben de hele avond gekkigheid uitgehaald en bijna alle gasten die daar in de bar zaten en aan de receptie stonden neergeschotten met de knallertjes pistolen van Jürgen. En niemand die er wat van zei, er werd alleen gek gekeken hoe daar 3 volwassenen cowboytje spelen.
Liekie, Fresh en Jürgen
Natuurlijk hebben we ons voor zover het lukte met de mobiele verbinding die Jürgen had van T Mobile ook nog ingelogged in Second Life om alle nieuwschierige Kasadianer te begroeten.
Omdat we pas om 6 uur 's morgens thuis waren heb ik dit jaar met oud en niuew voor het eerst sinds jaren geen oliebollen gebakken. Oud en nieuw hebben we in het hotel met Jürgen gevierd. Omdat zijn dochtertje nog erg klein is, was zijn vrouw op de hotelkamer waar hun dochtertje al lag te slapen. Om 12 uur hebben we op het dak van het hotel naar het vuurwerk gekeken. We hadden gehoopt dat we het grote vuurwerk wat in Tiergarten afgestoken werd konden zien, aangezien het hotel direct aan het Tiergarten ligt. Helaas was het dak precies aan de verkeerde kant en konden we alléén richting de Kurfürstendamm kijken. Wat de mensen op straat vóór het hotel erg leuk vonden, was proberen om ons van het dak te schieten. Gelukkig is ze dat niet gelukt, alhoewel een aantal vuurpijlen wel érg dichtbij kwamen.Om half 1 heeft Jürgen ons uitgenodigd om op zijn kamer nog wat te komen drinken zodat we zijn vrouw konden leren kennen. Kristine is ook een hele lieve en vooral rustige vrouw die met 2 benen op de grond staat. Ze is absoluut niet geïnteresseerd in internet for fun en komt dus ook niet in Second Life.
Toen we rond 3 uur naar huis wilden, was een taxi niet te krijgen. Ook de hotelgasten hadden een wachttijd van 40 minuten. Gelukkig gingen bij wijze van uitzondering de sneltram en de metro de hele nacht, dus zijn we met de sneltram en metro naar huis gegaan. Achtweraf gezien was dit nog goedkoper ook, want het was zó druk dat er niet gecontroleerd werd en we dus geen kaartje hoefden te kopen.
Woensdags werden we door Jürgen en co uitgenodigd voor een etentje bij de Italiaan. Als dank je wel voor alle hulp die we in Second Life altijd bieden aan iedereen die hulp nodig heeft. Deze avond leerden we ook dochter Hannah kennen, een pittige, absoluut niet verlegen en intelligente jonge dame van 5 jaar oud. De avond was héél erg geslaagd en eindigde met nog een drankje op de hotelkamer. Hannah had zo veel plezier gehad met ons, dat ze eigenlijk niet naar bed wilde gaan. Maar ze ging uiteindelijk zonder problemen, wat ik uit mijn verleden heel anders ken van mijn "ex-nichtje".
Omdat Kristine met oud en nieuw en ook het etentje zo goed bevallen was, wilde ze vrijdag graag nog eens met ons afspreken vóórdat ze zaterdag naar huis gingen. We zouden gaan koffiedrinken bij de Starbucks aan de Brandenburger Tor. Kristine wilde namelijk nog graag een kijke nemen bij het Adlon Hotel en bij Unter den Linden omdat ze daar nog niet geweest waren. Helaas was het vrijdags enorm koud (-6 onder nul) waardoor het echt héél erg druk was bij Starbucks. Toen Fresh en ik daar een half uur te vroeg kwamen, konden we nog precies 2 zitplaatsen vinden, en dat veranderde zich ook niet. Dus toen Jürgen en co met een taxi arriveerde, zijn we aan de overkant van de straat koffie gaan drinken in het Adlon Hotel, het hotel waar presidenten, leden van koningshuizen en sterren meestal verblijven als ze in Berlijn zijn. Helaas was het verboden om daar foto's te maken. Het geheel van binnen viel een beetje tegen. We hadden veel meer pracht en praal verwacht, omdat het oorspronkelijke Adlon Hotel in 1907 gebouwd werd en dus veel elementen van de Jugendstil zou moeten bevatten. De chocoladetaart was veel te droog voor de hoge prijs (ik was blij dat ik appelgebak besteld had, ik bén en blijf Hollandse), en de ruimte waar de damestoiletten zich bevonden stonk naar urine, alhoewel het er wel schoon uitzag.
De stoelen waar we op zaten waren met zijden overtrokken, de trappen waren breed, van marmer en met rode lopers belegd. De koffie en het gebak werd door 3 obers gebracht, maar de prijs loog er ook niet om.
Na de koffie zijn we met de taxi naar het nieuwe shoppingparadijs Alexa gegaan omdat het te koud was om over Unter den Linden te wandelen. Nadat we daar een uur hebben rondgelopen zijn we met de taxi richting hotel gegaan waar we van Hannah en Kristine al afscheid hebben genomen en met Jürgn nog een uurtje hebben nagezeten. Uiteindelijk hebben we een héle leuke maar vooral vermoeiende week gehad omdat we niet echt hebben kunnen uitrusten van de reis nadat we uit Nederland zijn teruggekomen.
De hele week daarna heb ik nodig gehad om bij te komen van de drukke afgelopen periode en energie bij te tanken. Gelukkig moest ik verder geen gasten ontvangen voor de appartementen bij ons in huis, dus kon ik lekker uitslapen en langzaam aan voorbereidingen treffen voor mijn verjaardag op de dertiende.
De dag vóór mijn verjaardag had ik de buurvrouw met haar 2 zonen uitgenodigd voor de koffie. Op mijn verjaardag zelf kwam de hele schoonfamilie, inclusief onze dierenoppas eten. Dit jaar had ik 2 gigantische pannen met echte Hollandse erwtensoep gekookt(genoeg om de hele straat mee te laten eten :s). En dat hebben ze geweten hahaha!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)