Groetjes uit Holland

Sinds dinsdag zijn Fresh en ik weer in Nederland, lekker een weekje bij mijn ouders.
Op 1 november zijn mijn ouders 40 jaar getrouwd en geven een feestje, of eigenlijk een dinertje voor familie en vrienden in een heel gezellig eetcafé.
Natuurlijk was er weer het grote probleem van het kado, net zoals met de verjaardagen. Vorige week tijdens het doen van boodschappen kreeg ik ineens een inval. Toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren, hebben mijn zus en ik een foto van ons laten maken bij een fotograaf. Maar om nu weer een foto te laten maken van ons beide, dan is het misschien leuker om met zijn vieren op de foto te gaan. We hebben eigenlijk helemaal geen mooie foto waar we allemaal op staan. Dus 's avonds mijn zus gebeld en het kado stond vast. Zij heeft later een afspraak bij de fotograaf in Hoorn gemaakt en gisteren was het zo ver.
We hebben mijn ouders niets verteld, alleen gezegd dat ze zich mooi moesten aankleden end at we uit gingen. De verrassing was heel groot toen we bij de fotograaf naar binnen gingen aangezien mijn ouders dachten dat we lekker gingen eten.
Hieronder een paar van de foto's die zijn gemaakt. Mijn ouders krijgen uiteindelijk één van de foto's op canvas.




Deze foto laten we op canvas drukken


Iemand vertelde een schuine bak


Mijn zus werd baldadig

Na de reportage heeft mijn zus ons uit eten genomen in restauntcafé Ridderikhoff, een geweldig restaurant in een historisch pand in het centrum van Hoorn. In dit restaurant werken professionele koks en kelners samen met mensen met een verstandelijke handicap of psychische beperking. De keuken is geweldig en de sfeer heerlijk. Echt een aanrader wanneer je goed wilt eten voor niet te veel geld en eens een beetje wat anders wilt. Dankzij de medewerkers wordt je etentje nóg leuker en specialer. De dag was heel erg geslaagd.

Morgen ga ik lekker als vanouds met mijn moeder winkelen in Hoorn en gaan we de foto bestellen bij de fotograaf.
Zaterdag is het dinertje en wat we daarna gaan doen, geen idee.

Afscheid

Op maandag 6 oktober was het dan toch zover... We hebben moeten besluiten Shanny in te laten slapen omdat het niet meer ging. Haar staartje kwispelde nauwelijks nog, en als het kwispelde was het nog maar heel kort. De enige momenten dat ze eigenlijk nog vreugde toonde was rond etenstijd. Verder sliep ze bijna de hele dag, en werd niet eens meer wakker zodra wij 's morgens opstonden. Op het laatst werd het een ritueel om Shanny 's morgens te wekken i.p.v. dat zij ons wekte. Ze leefde van dag tot dag eigenlijk als een robot en de laatste dagen kon ze nauwelijks nog normaal lopen. Dat was voor Fresh het beslissende moment, dus hebben we de dierenarts gebeld en die is 's avonds bij ons thuis gekomen om Shanny de laatste eer te bewijzen.
Het was wel raar, de laatste dag leefde ze ineens weer op, maar daardoor was het een mooie laatste dag met Shanny..
Nu is het heel erg wennen, ook na bijna 3 weken valt haar afwezigheid ons iedere keer weer op. Vooral met bepaalde bezigheden waar Shanny altijd bij betrokken was die we nu zonder haar doen...

test

test to mail :D