Week of horror

Zo hopelijk is nu éindelijk de rust weer enigszins teruggekeerd na een week én een weekend van horror.
Het begon afgelopen zondag een week terug. Ik ontdekte een enorme etterbult op de rechter kaak van Bugs. Deze kaak is zijn "slechte kant" omdat het bot poreus is doordat er een tand de kaak is ingegroeid. Door het proreuze bot kan de tand niet verwijderd worden omdat dan de hele kaak kapot gaat. Ik was meteen panisch omdat dit mogelijk zou kunnen betekenen dat Bugs eigenlijk geopereerd zou moeten worden, maar door het poreuze bot zou het geen zin hebben. Bovendien om eventueel hem weer door alle stress te laten gaan, narcose, etc. En hij is al zó oud (negen en een half), dat wilden we hem eigenlijk niet nóg eens aandoen. Het (chronische) niezen wordt ook steeds erger, iedere keer moeten we weer antibioticakuur halen bij de dierenarts wat maar voor korte tijd het niezen minder maakt. Bovendien worden de periodes tussen de bezoeken aan de dierenarts steeds kléiner. Na eens goed te kijken zag Bugs er ook weer slecht uit. Hij is altijd al mager geweest, nu was het nóg erger. Het is zó snel gegaan, in tijd van een paar dagen is die etterbult zichtbaar geworden en is hij zo afgevallen. Omdat hij altijd heeft gegeten is het nauwelijks te merken wanneer hij weer problemen met zijn gebit heeft.
Toen we de kooi van Bugs op de grond gezet hadden en de kap van de kooi genomen hadden, kwam Bugs meteen uit zijn kooi en was overactief aan het rondhuppelen en overal aan het kijken. Ook zo vreemd, normaal blijft hij eerst een uur ofzo wachten en komt dan uit zin kooi om eens een kijkje te nemen. Ook volgde hij me nu íedere keer wanneer ik opstond. Het was alsof hij toch iets wilde laten zien of wilde zeggen.
Dus maandag dan maar wéér naar de dierenarts met Bugs. Na heel lang wikken en wegen, observeren en praten met Fresh had ik uiteindelijk met veel pijn in mijn hart besloten om hem eventueel toch in te laten slapen, tenzij de dokter van mening was dat het nog zin heeft om hem te behandelen.
Wat duurde de maandag uiteindelijk lang! We konden pas eind van de middag naar de dierenarts omdat we helaas niet eerder het "kantoor" konden sluiten vanwege de drukte. Om 15:00u. had ik het niet meer en uiteindelijk zijn we om 15:30 richting dierenarts gegaan. Die wandeling naar de dierenarts was zó raar. Als ik er aan terug denk kan ik zo weer huilen.
Gelukkig waren we de eersten bij de dierenarts en konden meteen doorlopen.
De dierenarts was van mening dat Bugs nog een hele goede kans had, het was een kwestie van de etterbult openmaken én weer volpompen met medicijnen. Als over  4 weken de ontsteking nog niet weg is, dan zouden we uiteindelijk beter de beslissing kunnen nemen om Bugs te laten inslapen. Bugs heeft namelijk al die tijd gegeten, is altijd nog actief geweest en hoewel de periodes tussen de bezoeken aan de dierenarts korter worden, is 3 tot 4 maanden voor een konijn een enorme lange periode. Bugs is in mensenjaren omgerekend ruim 82 jaar.
Uit de etterbult kwam etter zo dik als kit!!!! Mét Bugs en een zak vol spuiten met antibiotica konden we helemaal gelukkig weer naar huis. Vrijdag moesten we nog een keer terug komen voor controle en om de kram uit Bugs wang te laten halen.
Onze week verliep vooral stressig vanwege veel werk, moeilijke klanten en klanten die maar niet willen betalen, maar met Bugs ging het gelukkig de hele week enorm goed :D
Donderdag avond kreeg onze hond Shanny ineens diarée. Niets alarmerend, soms heeft ze zomaar ineens een keer diarée en is de volgende dag alles weer in orde. Dat was nu ook het geval dachten we op vrijdag toen we de eerste ronde met Shanny liepen en ze moest poepen. Maar 10 minuten later spóót het eruit! "Geen paniek, we hebben nog medicijnen die we kunnen gebruiken en voor de zekerheid maar weer rijst met kip voeren " dachten we. Toen we thuiskwamen dronk Shanny wat water wat ze vervolgens meteen weer uitkotste. Tien minuten later moest ze wéér poepen en deze keer was het bruinig water met wat bloed er in. Ook dit was niet super alarmerend omdat het vaak gebeurt dat als een hond diarée heeft dat er bloed meekomt omdat de darmen heel gevoelig zijn en heel snel kleine wondjes krijgen door diarée. Omdat we met Bugs toch naar de dierenarts moesten namen we Shanny voor de zekerheid mee.
Nadat de dierenarts Bugs behandeld had was Shanny aan de beurt. Omdat ze de avond ervoor voor het laatst gedronken had, kreeg ze een infuus onder de huid om vocht toe te dienen, daarin ging ook meteen een middel om de diarée en het kotsen te stoppen en een dosis vitaminen. De vorige keer dat Shanny ziek was had dit ook direkt geholpen, dus zou dat nu ook zo zijn DACHTEN we.
We waren nog niet eens buiten of Shanny moest alwéér rood water poepen. En op straat ook nog een keer.
's avonds had Shanny zo een dorst dat we een half kopje water hadden gegeven. dat kwam er binnen 10 minuten weer uit van voren en van achteren. Toen begonnen we ons zorgen te maken, omdat het middel tegen kotsen en diarée zo te zien niet had aangeslagen. Meteen de dierenarts gebeld. Hij meende dat we nog tot morgen konden wachten en dan weer bij hem konden komen. Mocht het erger worden konden we weer bellen. Nog geen uur later moest Shanny wéér kotsen. Dit keer zag het kots eruit alsof er bloed in zat, dus metéén weer de dierenarts gebeld. Hij maakte zich nu ook zorgen en verwees ons door naar de nooddienst van de dierenkliniek omdat er een aantal bloedonderzoeken gemaakt moesten worden die hij zelf niet kon doen in zijn praktijk. Het kotsen van bloed kon er namelijk op duiden dat ze misschien gif had gegeten.
De dierenkliniek is helemaal aan de andere kant van de stad, dus metro of taxi waren geen optie. Gelukkig wilde de stiefvader van Fresh komen om ons te brengen. Uiteindelijk waren we om half 12 's avonds in de dierenkliniek. Het bleek dat Shanny totaal uitgedroogd was, we hadden ook echt niet langer moeten wachten. Daarom moest ze daar ook daar  blijven. Dit was best wel schrikken omdat Shanny een hond "met gebruiksaanwijzing" is; ze heeft angst voor vreemde mensen en begint meteen te blaffen en te grommen zodra een vreemde tegen haar begint te praten of probeert te aaien. Alle "nieuwe" mensen die bij ons komen moeten we ook altijd meteen zeggen dat ze de hond totaal moeten negeren en niets moeten proberen.
 Ze had een infuus direkt in de ader nodig om langzaam aan haar vochtgehalte weer op pijl te laten komen, omdat het lichaam niet in één keer zoveel vocht kan opnemen als ze nodig had. Op de röntgenopname die is gemaakt waren gelukkig geen schokkende dingen te zien, en ook de bloedwaarden waren in orde. Er was een klein verhoogd aantal witte bloedlichaampjes wat op een lichte onsteking duidt. Die arme Shanny was zó klaar met de wereld dat ze alles liet gebeuren en zich heel verbaasd door een vreemde aan de lijn liet meevoeren. Die laatste zielige en verwarde blik die ze naar ons wierp sneed door merg en been en zal ik ook niet meer vergeten. Het ergste voor ons was dat we niet eens konden bellen om te vragen hoe het met Shanny zou zijn de volgende dag, omdat er geen personeel is om ook nog eens telefoontjes te beantwoorden. Als er iets ernstigs zou zijn dan zou de dierenkliniek ons bellen. Maandag om half 9 zouden we de eersten zijn had de dokter gezegd.
Uiteindelijk waren we tussen 1 uur en half 2 's nachst weer thuis. Zonder Shanny... dat was vreemd, allebei dachten we dat we Shanny iedere keer hoorden. Naar bed gaan was vreemd, omdat die laatste ronde met de hond ontbrak.
De volgende ochtend was de schrik in de eerste instantie groot toen de dierenkliniek belde. Maar alles was in orde met Shanny, de dokter vertelde dat met Shanny alles goed ging, dat ze neit meer gekotst had en hij wilde zich nog verontschuldigen dat alles zo chaotisch verlopen was. Toen wij er namelijk waren waren zijn er plotseling nog 2 noodgevallen binnengekomen waar hij zich ook nog om moest kommeren.
Het was zo vréémd zonder Shanny; iedere keer als er aan de deur gebeld werd misten we haar geblaf die ons normaal gek maakt; toen we terug kwamen van boodschappen doen maakte Fresh de deur open en deed automatisch een stap opzij voor Shanny die normaal naar buiten stormt, en nu was ze daar niet. Iedere keer als de telefoon ging waren we bang dat het slecht nieuws over Shanny was...
Helaas konden we Shanny maandag nog niet ophalen. Ze had niet meer gekotst, maar haar ontlasting was nog niet helemaal in orde. Uiteindelijk konden we haar vandaag ophalen. Ze was totaal van de wereld toen ze naar ons toe gebracht werd, had niet echt door wat er gebeurde. Thuis heeft nog een tijdje geduurd voordat ze door had dat ze weer thuis was. Alles is nu in orde met Shanny, ze is alleen erg zwak en erg moe en heeft super honger. Helaas mag ze nog niet normaal eten; ze krijgt rijst met gekookte kipfilet en dan meerdere malen kleine porties. Vrijdag heeft ze nog één afspraak voor controle. Duur geintje trouwens zo'n dierenkliniek...